Het lijkt de dag van gisteren: op 26 maart 2018 mochten we met Warm Borgloon, onze diaconiegroep van de federatie, een gezinnetje opvangen dat gevlucht was uit Syrië. Ons bisdom kon ze laten overkomen in het kader van de humanitaire corridor. We wisten dat ze met drie waren: mama, papa en een dochtertje met problemen. En zo startte ons avontuur.
Het werd een weg met veel vallen en opstaan. De eerste hindernissen waren dan ook heel groot voor beiden: zij kwamen aan in een vreemd land na een lange vlucht en bange maanden en wij waren blij dat we ze mochten begeleiden. Dit was een groot contrast. En al snel doken de eerste problemen op: zij spreken Arabisch en wij niet. Engels was niet echt een oplossing dus maar met handen en voeten en de hulp van Google.
Langzaam maar zeker begonnen ze zich thuis te voelen in de oude pastorie van Bommershoven. We kregen inzicht in de problemen van hun dochtertje Mariam en de papieren werden in orde gebracht. Het was een intense tijd met veel afspraken: het commissariaat-generaal voor vluchtelingen, het UZ in Leuven, controleartsen,… Met onze beperkte ploeg vrijwilligers zorgden we voor zowat alles om een leven in België mogelijk te maken.
We mochten delen in de mooie, maar ook droevige momenten, in hun vreugde en verdriet. De goedkeuring van hun verblijfsvergunning, de diagnose van Mariam, de moeilijkheden om les te volgen, …. ook voor ons als begeleiding was het soms een rollercoaster van emoties.
We kregen er een dochter bi,j want ook de ouderavonden en de gesprekken op school volgenden we mee op. Telkens weer vanuit een liefde voor de ander slaagden we erin om Mariam bij Sint-Gerardus op school te krijgen waar ze de juiste begeleiding krijgt voor haar problemen. We zagen ze dan ook de laatste twee jaar groeien van een kindje dat bijna niets kon naar een flinke kleuter. Dit dankzij de inzet van velen, de school, de ouders en onze begeleiding.
Bij een intense begeleiding hoorden natuurlijk ook, zoals in elke menselijke relatie, de nodige frustraties en onbegrip, maar telkens weer vonden we de juiste weg op eruit te geraken.
Na een goede 18 maanden merkten we dat ze meer en meer zelf wouden doen en dat dat ook steeds beter ging. Onze hulp was minder nodig en soms zelf niet meer welkom, behalve als hun pogingen om het zelf te doen niet lukten. En wij beseften als groep dat we ze stilaan moesten loslaten. Liefde is durven loslaten en dat gaat niet zomaar.
Aan het begin van de vastentijd kregen we de boodschap dat ze gingen verhuizen naar een eigen plekje voor hun gezin en bijna tegelijkertijd ook het nieuws dat er nog een broertje gaat bijkomen. Omwille van de coronacrisis zijn ze nog iets langer in Bommershoven moeten blijven, maar vandaag mochten we ze uitzwaaien op naar een nieuwe start. En zo werd Pasen, een nieuw begin voor ons voelbaar in deze zesde Paasweek. We hebben deze mensen een nieuw begin gegeven dat ze nu zelf mogen invullen.
We zijn dan ook bijzonder dankbaar dat we met onze groep de kans kregen om mee te mogen stappen in dit mooie avontuur.
#digitaledeelkast
Luisteren - Zeggen - Doen 
Plaats een reactie